«گیتی موسوی» بانوی 45 ساله و ورزشکار تبریزی که رکورد جهانی کشیدن تریلر را دارد، با قدرت و آمادگی جسمانی بالای خود، 275 کیلوگرم وزن را به طرز عجیب و حیرت‌انگیزی به مدت یک دقیقه و  17ثانیه و 75 صدم ثانیه روی پاهای خود تحمل کرد و در حضور داوران، نامش را به عنوان اولین زن جهان که چنین رکوردی از خودش به جا می‌گذارد، ثبت کرد. در واقع بهتر است بگوییم موسوی پیش‌قراول و طلایه‌دار ثبت رکورد در این عرصه شد چراکه قبل از او هیچ شخص دیگری در دنیا چنین رکوردی در ورزش کراس‌ترینینگ از خود به جا نگذاشته‌ بود. او که متاسفانه یک روز قبل از ثبت رکوردش، پدرش را از دست داد به گفته خودش برای شادی روح او، قاطعانه، با ایمان به توانایی‌اش و بدون این که ذره‌ای روحیه‌اش را ببازد، پا به میدان گذاشت و این رکورد را از آن خود کرد. او که در حاشیه این رکوردزنی، ۱۱ تایر را هم در یک دقیقه جابه‌جا کرد.در گفت و گو با ما به مشکلاتش در مسیر این ورزش همچون مخالفت خانواده و مصدومیت هایش هم اشاره می کند و می گوید: «به دختران توصیه نمی کنم وارد این رشته شوند». به همین بهانه و در پرونده امروز به سراغ قوی‌ترین زن جهان رفتیم تا از زندگی ورزشی و لحظه تاریخی رکوردشکنی‌اش برای ما بگوید.

10 سال است که بدن سازی کار می‌کنم
موسوی که به تازگی به عنوان رئیس هیئت کراس‌ترینینگ استان آذربایجان شرقی انتخاب شده، در شروع گفت‌وگویش از علاقه و دلایل فعالیت اش در این رشته می‌گوید: « نزدیک 10 سال است که بدن سازی کار می‌کنم. بدن سازی بیشتر مربوط به تقویت عضلات بدن است و باعث قوی‌شدن فرد می‌شود. از کودکی در رشته آمادگی جسمانی کار می‌کردم که بیشتر سرعت انسان را بالا می‌برد. چند ماهی هم هست که رشته ورزشی دیگری به نام کرا‌س‌ترینینگ وارد کشورمان شده است. در این رشته ورزشکار علاوه براین که می‌تواند قدرت بدنی‌اش را بالا ببرد، سرعت و استقامتش هم بالا می‌رود. یعنی زمانی که من آمادگی جسمانی کار می‌کردم، فقط سرعت داشتم و در حد رکوردهای جهانی نبود. در واقع متوجه شدم این رشته ورزشی هم قدرت بدنم را بالا می‌برد و هم سرعت استقامتم را. به خاطر سابقه ورزشی خوبی که داشتم از تهران به من ابلاغ کردند و مسئول کراس‌ترینینگ آذربایجان شرقی شدم.  کراس‌ترینینگ در واقع همان ورزش بدن سازی یا آمادگی جسمانی است و ورزشکار این رشته در همه ابعاد رشد می‌کند».

خبرگزاری روسیه باور نمی‌کرد که تریلی 12 تنی را کشیدم
او فروردین سال گذشته هم موفق به ثبت رکورد کشیدن تریلی شد که درواقع اولین رکورد حرفه‌ای و ورزشی‌اش هم به حساب می‌آید. وی درباره رکورد پارسال خود توضیح می‌دهد: « اولین ثبت رکوردم مربوط به 11 فروردین سال 98 بود که یک تریلی به وزن 12تن و 270کیلوگرم را کشیدم. 10روز بعد از آن رویداد، خبرگزاری روسیه با من تماس گرفت که خانم موسوی می‌شود این رکورد را جلوی دوربین‌های ما دوباره بزنید که ما هم از نزدیک شاهدش باشیم و ضبط اش کنیم. نمی‌دانم شاید باور نمی‌کردند. در نهایت قبول کردم و اتفاقا آن‌جا 110 کیلو هم بیشتر کشیدم، یعنی 12تن و 380 کیلوگرم. قبل از آن رکورد جهانی کشیدن تریلی مربوط به یک خانم استرالیایی بود که 11 تن و 350 کیلوگرم را کشیده بود و خوشبختانه من رکورد آن زن را هم شکستم. همان زمان یکی از مسئولان ورزشی به من گفت چرا اولین رکوردت این قدر زیاد بود؟! برای اولین رکوردت یک پراید می‌کشیدی، بعد سراغ ماشین شاسی‌بلند می‌رفتی و در نهایت شش تنی می‌کشیدی. در همین زمینه باید به یک نکته اشاره کنم. یکی از خصوصیات اخلاقی درونی من این است که یک کاری را که در حالت عادی انجام می‌دهم، به طور مثال رکورد اسکات نشسته را در باشگاه با وزن 180 تا 200 کیلو انجام می‌دادم، تمرین می‌کردم و 30 ثانیه هم می‌نشستم. اما وقتی که می‌خواهم رکوردی ثبت کنم یکهویی تصمیم می‌گیرم دو برابر بزنم که خودم هم نمی‌دانم دلیل اش چیست؟! شاید تشویق مردم تاثیرگذاراست، شاید دوربین‌ها را می‌بینم و سعی می‌کنم بهتر کار کنم. به زبان ساده‌تر روز رکوردشکنی، کارنشدنی می‌کنم و بهتر از روز تمرینم عمل می‌کنم».
همه اعضای خانواده‌مان ورزشکار هستند
موسوی در باره  وضعیت جسمانی و روانی اش می‌گوید:
« خورد و خوراک و تغذیه‌ام خیلی خوب است. من هم از نظر جسمانی قوی هستم و هم از نظر روانی. شما ببینید پدر عزیز بنده روز قبل از ثبت رکوردم به رحمت خدا رفت، عاشق پدرم بودم و هستم،اوپیگیر کارهایم بود و منتظر که روز ثبت رکورد اسکات نشسته‌ام‌ هم فرا برسد و کنارم باشد که متاسفانه روز قبل از ثبت رکورد ایست قلبی کرد. آن قدر به من شوک وارد شد که اسپانسرهایم، دکتر رحیمی و دکتر دبیری گفتند، اگر می‌خواهی ثبت رکوردت را به یک ماه دیگر موکول کن ولی من گفتم نه، چون به مردم و مسئولان قول دادم و می‌خواهم این رکورد را ثبت کنم و می‌دانستم که پدرم هم دوست دارد این رکورد را بزنم. زمانی که می‌خواهم رکورد بزنم احساس می‌کنم که می‌خواهم به جنگ بروم. چرا می‌گویم جنگ؟ چون احتمال آسیب‌دیدن خیلی زیاد است.» جالب است بدانید، خانواده گیتی موسوی هم سابقه ورزشکاری طولانی دارند: «پدر مرحومم از پهلوانان قدیم شهر و بین مردم هم به پهلوان سید زبانزد و مشهور بود. او راننده تریلی و خیلی آدم قوی بود و یکهو تایر تریلی را برمی‌داشت و پرتاب می‌کرد. عموی بنده هم ورزشکار باستانی‌کار بود. برادرکوچک ترم، دوچرخه‌سوار حرفه‌ای و خواهرم هم اسب‌سوار است».

از ذکر یاابوالفضل(ع) مدد و انرژی می‌گیرم
اگر در عکس‌ها و ویدئوهای منتشر شده از گیتی موسوی دقت کرده باشید، وی سربندی مزین به نام سیدالشهدا(ع) را بر پیشانی‌اش نصب کرده، او از علت این کارش می‌گوید: «دو تا سربند یاابوالفضل هم به دستان و بازوهایم زده بودم و یک یامهدی(عج) هم روی قلبم. هدف من رسیدن به تعالی و معنویت است نه زندگی اشرافی. رسیدن به تعالی بدون اعتقادات مذهبی خیلی سخت است. من در یک خانواده مذهبی بزرگ شدم. از ائمه معصومین(ع) نیرو و انرژی می‌گیرم. همین ذکر یاابوالفضل(ع) و امام حسین(ع) به من انرژی می‌دهد و کمکم می‌کند. مگر می‌توانم رکوردی بزنم که سربند امام حسین(ع) بر پیشانی‌ام نباشد. خدای بزرگ گفته است از واسطه‌ها کمک بگیرید.»

بینندگان رکوردشکنی‌ام از استرس
رویشان را برمی‌گرداندند
در ادامه گفت وگو،از واکنش افراد حاضر در لحظه رکوردشکنی و همچنین نوع نگاه مردم به این ورزش سخت و طاقت‌فرسا می‌پرسم که می‌گوید: «همه افراد ایستاده و با استرس و نگرانی نگاهم می‌کردند. اسپانسرهایم نگران سلامتی‌ام بودند. مربی‌ام خانم حشمت می‌گفت رویم را برگردانده بودم و اصلا نگاهت نمی‌کردم. همه‌ بینندگان رکوردشکنی‌ام نگران سلامتی‌ام بودند و تشویقم می‌کردند و به من لطف داشتند و در این مدت پیام‌های تبریک و تسلیت زیادی برایم ارسال کردند».
 

روزی حداقل 5 ساعت تمرین می‌کنم
از ورزشکار تبریزی می‌خواهم که درباره تمرینات روزانه‌اش برایمان توضیح دهد: «روزی پنج ساعت تمرین می‌کنم. سه‌ساعت در باشگاه کراس‌ترینینگ با بدن سازی کار می‌کنم و دو ساعت هم در استخر شنا می‌کنم. بیشتر تمریناتم از نوع هوازی و بدن سازی است. این را هم بگویم هفته‌ای دو روز هم استراحت می‌کنم. چون اگر استراحت نکنم و ریکاوری نشوم، انرژی برایم نمی‌ماند و اتفاقا کارم سخت‌تر هم می‌شود».

رکوردم را به افتخار
سردار سلیمانی ثبت کردم
«لحظه‌ای که داشتم رکوردم را ثبت می‌کردم، فقط به سردار سلیمانی فکر می‌کردم»، موسوی با این مقدمه می‌افزاید: « من رکوردم را به افتخار سردار سلیمانی و سالگرد ایشان ثبت کردم چون همه ما امنیت‌مان را مدیون ایشان هستیم. اگر سردار سلیمانی در عراق و سوریه با داعش نمی‌جنگید، داعش الان در کشور ما بود. زمانی که می‌بینم دخترم به راحتی به کلاسش می‌رود این را مدیون سردار سلیمانی می‌دانم. هر موقع به یاد سردار می‌افتم احساس آرامش می‌کنم».

خانواده‌ام با این نوع ورزش
مخالف بودند
وی در پاسخ به سوالم مبنی بر دیدگاه خانواده و این که آیا با ورودش به این رشته ورزشی مخالف بودند یا نه؟ می‌گوید: «خانواده‌ام با ورزش‌کردنم مخالف نبودند ولی با ورزش حرفه‌ای‌ام مخالفت می‌کردند چون می‌ترسیدند آسیب ببینم. پدر عزیزم تا همین یک هفته پیش به مادرم می‌گفت که ای وای، گیتی دوباره می‌خواهد رکوردزنی کند! هی می‌گفت خدایا پایش چه می‌شود؟ بالاخره پدر و مادرند و طبیعی هم هست که نگران شوند. مادرم در لحظه ثبت رکورد فقط آیت الکرسی می‌خواند و خیلی نگران بود، چون ممکن بود برای قلبم اتفاقی بیفتد، ریه‌ام یا رباط پاهایم پاره شوند. مادرم مدام می‌گوید چرا سلامتی‌‌ات را به خطر می‌اندازی؟ همیشه می‌ترسد اتفاقی برایم بیفتد. برادرم که می‌گوید خوددانی! اما خواهرم همیشه مرا تشویق و کمک می‌کند. واقعیت اش من نمی‌توانم از این کار دست بکشم. انگار که برای همین کارهای چالشی ساخته شدم. دوست ندارم زندگی لاک‌پشتی داشته باشم.»

در طول این سال‌ها مصدومیت‌های زیادی داشتم
متاسفانه گیتی موسوی در سال‌های اخیر دچار مصدومیت‌های زیادی شده و می گوید: «یک بار در جوانی و زمانی که کلاس سوم دبیرستان بودم دو و میدانی کار می‌کردم، عضلات و ران پاهایم دچار پارگی شد. یک سال پیش در حال حرکت اسکات‌زدن و یک بار هم در حال ماشین بلند‌کردن، چون بدنم را گرم نکرده بودم آسیب دیدم. یک بار دیگر در حرکت اسکات ایستاده پایم زمانی که وزنه 140 کیلویی را تحمل می‌کردم چون گیره‌ها را به صفحه‌ها وصل نکرده بودم، صفحه‌ها ریختند و من هم به یک طرف روی زمین افتادم و پایم پیچ خورد. یک بار دیگر هم رباط ومینیسک پای چپم پاره شد. متاسفانه مصدومیت‌های زیاد دیگری هم داشته‌ام.»

این کار مردانه است
او در پاسخ به این سوال که آیا قبول دارد رشته‌ای که به آن روی آورده، کم و بیش مردانه است ؟هم می‌گوید: «بله، قبول دارم کارم مردانه است. البته بعضی از آقایانی که وارد این رشته می‌شوند متاسفانه از استروئیدها استفاده می‌کنند. ولی من هرگز از استروئیدها استفاده نکرده‌ام، تازگی‌ها فقط کمی مکمل استفاده می‌کنم. در خیلی از رشته‌ها نوابغ زیادی هستند و حرکات ورزشی قشنگی انجام می‌دهند، ولی کار من کمی بیشتر سر و صدا می‌کند. چون یک خانم یک حرکت مردانه را انجام می‌دهد و این برای مردم خوشایند است. این را هم بگویم من هم حرکات قوی و رکوردهایم را به ثبت می‌رسانم و هم یک خانواده خوب دارم. من یک دختر خیلی خوب تربیت کردم. دختر من الان 16 سال دارد و باید کلاس نهم بود، ولی کلاس یازدهم می‌خواند. یک‌سال جهشی خوانده و یک‌سال هم زود به مدرسه رفته است. دخترم خیلی مودب و باشخصیت است. پس به زندگی و بچه‌ام هم می‌رسم. ضمنا من استعدادم، قدرتم است. به طورقطع من اگر استعداد هنری داشتم طبیعتا سراغ یک کار هنری می‌رفتم».

اولین نفر در دنیا هستم که این رکورد را ثبت کردم
ویدئو و تصاویر رکوردشکنی بانوی ورزشکار تبریزی در روزهای اخیر در فضای‌مجازی پربازدید شده است. از او درباره تصمیم اش، کم‌و‌کیف و حساسیت اجرا و ثبت این رکورد می‌پرسم که می‌گوید: « علاقه زیادی به ثبت رکوردهای استقامتی داشتم و بالاخره جمعه  هفته گذشته این کار را انجام دادم. تحمل وزنه 275 کیلوگرمی روی پاها، آن هم وقتی که روی هوا نشستی و صندلی وجود ندارد تا روی آن بنشینی کار راحتی نیست. البته کسی که بخواهد روی صندلی بنشیند باز هم نمی‌تواند این وزنه ها را روی پاهایش تحمل کند. این کار از یک طرف، یک حرکت قدرتی بود که پاها باید وزنه‌ها را تحمل می‌کردند و از طرف دیگر حرکت استقامتی هم به شمار می‌رفت، چون باید در وضعیت 90درجه می‌نشستم و وزنه ها را تحمل می‌کردم. اگر از وضعیت 90درجه خارج می‌شدم، داوران قبول نمی‌کردند. همچنین پاهایم نباید تکان می‌خورد و مچ پاها نباید می‌لرزید. بهتر بگویم کوچک ترین حرکت باعث می‌شد این وزنه‌ها بریزند و فرد درجا رباط پاره کند یا پایش بشکند. این حرکت از رکورد تریلی‌ام سخت‌تر بود. علت اجرای دقیق مهارتم این بود که من مطمئن بودم بر کراس‌ترینینگ مسلط شدم و استقامت بدنم بالا آمده و با قاطعیت گفتم که می‌توانم این حرکت را انجام دهم. حرکتی انجام دادم و به ثبت رساندم که حالا حالاها کسی نتواند انجام دهد و به خاطر همین سعی کردم رکورد بالایی را بزنم. نام دقیق رکورد هم اسکات نشسته کنار دیوار بود و دلیل این نام گذاری هم این است که باید صاف بنشینیم. جالب است بدانید که آقای رضایی، مسئول ثبت رکوردها که از تهران آمده بود به من گفت ،نیازی نیست بیشتر از 30 ثانیه بنشینی و تحمل وزنه 100 کیلویی هم برای ثبت رکورد کفایت می‌کند ولی من گفتم نه، می‌خواهم وزنه 275 کیلویی را تحمل کنم و این‌طور شد که با موفقیت ،اسکات نشسته کنار دیوار را با وزن 275 کیلوگرم به مدت زمان یک دقیقه و 17ثانیه و 75صدم ثانیه به جا گذاشتم. آدم در حالت عادی با خودش می‌گوید یک دقیقه نشستن است دیگر! خوب است بدانید زمانی که صفحه‌ها را روی پاهایم می‌چیدند، آن قسمت را جزو زمان حساب نمی‌کردند، به من گفتند اول 275کیلوگرم را روی پاهایت می‌چینیم و بعد از چیدن و به محض ثابت‌شدن، کرنومتر را می‌زنیم و شروع به ثبت رکورد می‌کنیم. یعنی زمانی که یکی‌یکی صفحه‌های 20کیلویی را روی پاهایم‌می‌گذاشتند، طوری که از سرم هم بالاتر آمده بود، هنوز کرنومتر را نزده بودند. فقط چیدن صفحه‌ها و تحمل‌شان در آن حالت، حدود سه‌دقیقه‌ طول کشید. نه باید خم می‌شدم، نه بالاتر می‌رفتم و نه پایین‌تر می‌آمدم و صرفا باید 90 درجه می‌نشستم. داور گفت ،حق نداری زمان چیدن صفحه‌ها را حساب کنی و ما هم حساب نمی‌کنیم. با خودم گفتم، ای کاش 300 کیلو را تحمل می‌کردم. اولین نفر در دنیا هستم که رکورد اسکات نشسته را ثبت کردم».

به دختران توصیه نمی‌کنم وارد این رشته شوند
او با این مقدمه که قدرتمندبودن به معنی این نیست که آدم نمی‌تواند روحیه لطیفی داشته باشد،
می گوید:« به دختران توصیه می‌کنم وارد این رشته ورزشی نشوند چون آسیب‌زاست و از طرف دیگر اعتیادآور است.به طور مثال فردی که در مسابقات شرکت می‌کند و مقامی می‌آورد یا رکوردی می‌زند، خوشحال می‌شود و دوباره گرایش به رکوردزنی و رکوردشکنی پیدا می‌کند و در مسابقات شرکت می‌کند. من با این که خودم یک ورزشکار خیلی قدرتمندم، چند روز پیش که داشتند گوسفندی قربانی می‌کردند، نتوانستم نگاهش کنم. یعنی آن قدر دل‌نازکم. مطمئن باشید همیشه آدم‌هایی که قوی هستند هم بیشتر متواضع و هم بیشتر دل‌نازک‌اند. بهتر بگویم ذهن، فکر و دل با چشم آدم کاملا متفاوت است.»

 این روزها کم نیستند پدر و مادرهایی که به مراکز مشاوره مراجعه می‌کنند و از این که فرزند نوجوان یا جوان‌شان از لحاظ رفتاری، برعکس آن‌ها شده  و عمل می‌کند، ابراز تعجب می‌کنند. داستان این هفته و تحلیل آن، نکات قابل تاملی برای والدین به منظور یافتن پاسخ این سوال رایج خواهد داشت.

داستان

 فرزندی برعکس پدر و مادرش!
وقتی پسر نوجوان رو به رویم نشست، هیچ جوره باورم نمی‌شد فرزند همان پدر و مادری باشد که تا همین چند دقیقه پیش در اتاق نشسته بودند! به راستی این پسر    17ساله با خالکوبی‌های عجیب و غریب، شلوار پاره پاره، تی شرتی با طرح جمجمه اسکلت و موهای آناناسی، فرزند آن پدر و مادر موقر و اتوکشیده و با آداب است؟! شاید حق با مادر بود که می‌گفت این پسر آینه دق شده برای ما که هر بار نگاهش می‌کنیم، نگرانی و ناامیدی از آینده‌اش چنگ می‌اندازد به قلب‌هایمان! اما هنوز برای هر قضاوتی زود بود، باید حرف‌های پسر را هم می‌شنیدم. وقتی علت این همه اختلاف با والدین را از او پرسیدم، گفت: «خسته‌ام... از دست همه‌شون خسته‌ام، از بس از بچگی به همه چیز مجبورم می‌کردند. وقتی 10ساله‌ام بود، آرزو داشتم تو مهمونی‌ها مثل دوست‌هام شلوار و تی‌شرت بپوشم، اما بابام می‌گفت فقط باید کت‌و‌شلوار بپوشی تو مهمونی! دوست داشتم با بچه‌ها تو کوچه فوتبال بازی کنم، مامانم می‌گفت میری از بچه‌ها حرف‌های زشت یاد می‌گیری! هیچ‌وقت از پدرم هیچ گرمی و محبتی ندیدم، هیچ وقت نشد با هم یه بار پارک یا گردش بریم، مادرم هم که همیشه نگران این بود که من یه وقت با کارهام یا حرف‌هام آبروش رو جلوی دیگران نبرم! توی تمام دوران کودکی احساس می‌کردم دارم توی قفس زندگی می‌کنم. حالا دیگر آن‌قدر بزرگ شدم که مجبور نیستم زیر بار زور پدر و مادرم بروم، می‌خواهم آزاد باشم، می‌خواهم همان‌جور که خودم دلم می‌خواهد زندگی کنم!» سکوت غم‌انگیزی بر اتاق مشاوره حاکم شد. با خودم فکر کردم این پدر و مادر تحصیل کرده و فرهیخته، کاش سال‌ها پیش به روان شناس مراجعه کرده بودند، کاش اصلا قبل از تولد فرزندشان راه و روش درست تربیت کردن را یاد می‌گرفتند و ... .
 

تحلیل قصه

مشکل از کجاست؟

برخی والدین وقتی در دوران نوجوانی فرزندان‌شان و در اوج بحران‌های دوره بلوغ، در تربیت و ایجاد رابطه تاثیرگذار با فرزندان‌ آن ها با مشکل  مواجه می شوند، به ما روان شناسان مراجعه می‌کنند و نگران و مستاصل می پرسند: «برای تربیت صحیح فرزندمان چه کنیم؟ این چرا 180 درجه بر عکس چیزهایی رفتار می کند که به او یاد دادیم؟» و اولین جوابی که به ذهن ما روان شناسان خطور می‌کند این است که: «حالا برای طرح این پرسش کمی دیر است، هر چند بی‌فایده نیست». در واقع آن سبک تربیتی که والدین از دوران نوپایی و خردسالی کودک‌شان در پیش می گیرند ، در دوره نوجوانی و هنگام شکل‌گیری هویت، نتیجه و ثمره خود را نشان می‌دهد. در ادامه به چند اشتباه رایج والدین در سبک‌های تربیتی اشاره می‌شود، خطاهایی که نتیجه‌اش همان برعکس رفتار کردن فرزندان‌شان به اصولی خواهد شد که برای آن‌ها مهم بوده است.
   نه به روش انضباطی سخت‌و‌خشن
والدینی که روش‌های انضباطی سخت و خشن به کار می‌گیرند، بسیار کنترل‌گر هستند و در خصوصی‌ترین مسائل فرزند خود دخالت می‌کنند، توقع اطاعت و فرمانبرداری محض از او دارند و برای دستورات خود هیچ‌گاه دلیل ارائه نمی‌دهند، سبک تربیتی‌شان مشکل‌ساز خواهد شد. آن‌ها ممکن است چنین تکیه کلامی داشته باشند: «هر چی من میگم بگو چشم!». آن‌ها محبت و توجه کمی نثار فرزندانشان می‌کنند و حتی اگر علاقه زیادی به فرزندانشان داشته باشند، فرزندانشان معمولا به آن‌ها برچسب «پدر  و مادر سرد و خشک» می‌زنند. چنین والدینی اغلب بسیار متعصب، انعطاف‌ناپذیر و پایبند به معیارهای سخت گیرانه‌اند. از آن‌جا که آزادی عمل بسیار کمی به فرزندان خود می‌دهند و قدرت استدلال و پرسشگری را در فرزندان خود پرورش نمی‌دهند، معمولا فرزندانی با اعتماد به نفس پایین، مضطرب، وابسته، بدون خلاقیت یا پرخاشگر تربیت می‌کنند.
  نداشتن انتظار از فرزند آسیب‌زاست
والدین آسان‌گیر، محیط خانوادگی آرام و گرمی مهیا   و فرزندان خود را غرق در محبت می‌کنند اما انتظارات معینی از فرزندان خود ندارند. گویی فرزندان آن‌ها در هیچ چهارچوب مشخصی قرار نگرفته‌اند و هر کاری که دوست داشته باشند انجام می‌دهند و در واقع، آزادی افراطی دارند. اهداف و مقررات صریحی برای فرزند خود مشخص نمی کنند، با کوچک ترین خواهش از جانب فرزند تسلیم او می‌شوند. در واقع این والدین «قاطعیت» ندارند و کنترل‌گری بسیار کمی از خود نشان می‌دهند. آن‌ها ممکن است آن‌قدر آرزوها و خواسته‌های فرزند خود را برآورده کنند که او هرگز «ناکامی بهینه» را تجربه نکند و در نتیجه فرزندی لجباز، خودخواه، پرخاشگر یا بدون توانایی کنترل تکانه تربیت کنند.
   بی‌مسئولیت شدن فرزند با بی‌احترامی
والدینی که هم کنترل و مطالبه‌گری بسیار پایینی از فرزندشان دارند و هم پاسخ‌دهی و محبت‌شان کم است، معمولا فرزندانشان افرادی بی‌مسئولیت، بی‌خیال و بی‌عاطفه خواهند شد. آن‌ها نیازهای جسمی و عاطفی کودک را برآورده نمی‌کنند.   در واقع آن‌ها خود را با زندگی کودک درگیر نمی‌کنند، در عالم خودشان هستند و به کودک به چشم مزاحم نگاه می‌کنند. روابط آن‌ها با فرزندانشان سرشار از سردی، طردکنندگی، بی‌احترامی، تنبیه و بی‌اعتنایی به سرنوشت کودک است و برای او وقت نمی‌گذارند.
   راهنمایی کردن به همراه دادن آزادی معقول
والدینی که در کنار راهنمایی کردن کودک، به او آزادی‌های معقول و محدودیت‌های منطقی می‌دهند، بهترین سبک تربیتی را انتخاب کرده‌اند. آن‌ها خانه‌ای سرشار از محبت و صمیمیت دارند و به خواسته‌های فرزند خود در حد معقول توجه می‌کنند. این والدین چهارچوب مشخص و مقررات روشن و صریحی دارند و بر اجرای آن اصرار می‌ورزند و اگر کودک از قوانین تخطی کند، از تنبیه غیرخشن همانند محروم‌سازی استفاده می‌کنند. شخصیت قاطعی دارند و با اصرار کودک، از معیارها و اصول منطقی خود کوتاه نمی‌آیند. آن ها فرزند خود را به مستقل شدن تشویق می‌کنند و به او اجازه می‌دهند مطابق با آمادگی‌ها و استعداهای خود تصمیم بگیرد. اگر اشتباهی از فرزندشان سر بزند، به او اجازه ارائه دلیل می‌دهند و زود قضاوت نمی‌کنند. به جای سرزنش و نصیحت، بیشتر با فرزندان خود صحبت می‌کنند و توضیح می‌دهند. واضح است که چنین والدینی، فرزندانی دارای اعتماد به نفس، خوش‌بین، مستقل و سازگار تربیت خواهند کرد.

جعفر یوسفی/روزنامه نگار«ما شاهد تصاویری هستیم که هرگز تصور نمی‌کردیم در این کشور ببینیم، در بعضی پایتخت‌های دیگر بله اما نه این جا. بعید است کسی در جهان دیگر به همان شکل ما را ببیند، احترام بگذارد، بترسد یا به ما وابسته باشد. اگر عصر پسا آمریکا تاریخ‌ شروعی داشته باشد، مطمئناً امروز است.»  جملاتی که خواندید توئیت ریچارد هاس رئیس اندیشکده روابط خارجی آمریکا ساعاتی پس از وقوع آشوب در کنگره ایالات متحده است. آشوب چند روز گذشته در آمریکا و حمله به کنگره و ساختمان کاپیتول،به نظر می رسد صرفا معلول حوادث مربوط به نتیجه انتخابات اخیر در آمریکا نباشد! این آشوب ها ریشه در بحران  هویت و مشروعیت  درآمریکا دارد! حوادث قابل پیش بینی این روزها در آمریکا؛ پس از جنگ های داخلی 1765 در این کشور بی سابقه بوده است! هر چند  ساموئل هانتینگتون در کتاب جنگ تمدن های خود و بعد تر در کتاب چالش های هویت در آمریکا و به تازگی نیز اوباما در کتاب سرزمین موعود به نشانه های این گسست در جامعه آمریکا اشاره کرده بودند  اما دقیق ترین آدرس در واکاوی ریشه های بحران در آمریکا را؛ رهبر حکیم انقلاب، نه از چند ماه پیش بلکه از یک سال گذشته داده بودند! آن جایی که اشاره داشتند : «همچنان که شکوه و جلال کشتی معروف تایتانیک مانع از غرق شدن آن نشد، تلاش برای آرایش ظاهر آمریکا و شکوه و جلال آن نیز مانع از غرق شدنش نیست و آمریکا غرق خواهد شد!» در همین خصوص در گفت‌وگو با سه نفر از کارشناسان ارشد مسائل آمریکا ،آقایان رحمان قهرمان پور ،سید مصطفی خوش چشم و امیرعلی ابوالفتح به بررسی روند زوال قدرت نرم آمریکا در جهان و سرعت گرفتن افول ایالات متحده و همچنین حوادث اخیر در کنگره آمریکا پرداختیم که در این گزارش می‌خوانید :

رحمان قهرمان پور :اتفاق چهارشنبه گذشته یک بی اعتباری برای آمریکا در سطح جهانی و یک تهدید جدی برای نظام سیاسی آمریکا در داخل بود چرا که نه تنها لیبرال دموکراسی آمریکایی‌ها با اتفاقی ناگوار مواجه شده است بلکه ضعف جدی دستگاه های امنیتی و انتظامی ایالات متحده آمریکا را نشان می دهد. برخی ها این اتفاق را یازده سپتامبر نظام داخلی آمریکا می دانند که استعفای نزدیکان ترامپ و حتی جمهوری خواهان نزدیک به او در این چند روز نشان از ترس و اضطراب نخبگان سیاسی از به خطر افتادن کلیت نظام داخلی آمریکا را نیز دارد. البته ریشه های این اتفاقات اخیر چیز جدیدی نیستند بلکه این مسائل و مشکلات قدیمی هستند که از زمان تاسیس آمریکا هم وجود داشت مثل موضوع نژاد پرستی و فرودست انگاری سیاهان. ریشه های سیاسی این موضوع آن چهره دوم و پنهان آمریکاست که در این سال ها به زور لیبرال دموکراسی می خواستند نمایان نشود اما همین چهره سیاسی به واسطه اتفاقات دو دهه گذشته خودش را امروز در رفتار طرفداران ترامپ نشان داده که این ریشه خشکیدنی هم نیست و حتی اگر ترامپ از عرصه سیاست کنار گذاشته شود که کنار گذاشته هم خواهد شد ولی ترامپیسم از بین نمی‌رود و کس دیگری بعد از مدتی دوباره با همین چهره برتری طلبانه‌ آمریکایی جنبش دیگری را آغاز خواهد کرد.ریشه دوم این حوادث برمی‌گردد به محرومیت های اقتصادی و مشکلاتی که در کشور آمریکا وجود دارد که جهانی شدن و لیبرال دموکراسی برای آمریکایی ها ایجاد کرده است. بعد از پایان جنگ سرد و جهانی شدن اقتصاد، لیبرال دموکراسی با شعار اقتصاد آزاد و برداشته شدن تعرفه‌ها و مرزهای اقتصادی وعده داد که رفاه و توسعه در جهان گسترش خواهد یافت و در داخل آمریکا هم وضع بهتر خواهد شد ولی آمارها نشان می دهد  که سیاست های لیبرال دموکراسی بیشتر از این که به کاهش نابرابری ها کمک کرده باشد به افزایش نابرابری در جهان انجامیده است.  در سال 2016 دیدیم که بسیاری از کارگران سفید پوست که به صورت سنتی به حزب دموکرات رای می دادند به ترامپ رای دادند که دلیلش همین بدتر شدن وضع اقتصاد آمریکا بود.ریشه های این اتفاق را اگر بخواهم به صورت خلاصه بگویم سیاسی و اقتصادی است . ریشه اقتصادی از همان بدو تاسیس آمریکا وجود داشته است که دولتمردان سعی کردند با پوشش لیبرال دموکراسی آن را کنترل کنند که با اتفاقات اخیر کم کم این پوشش کنار رفته و چهره واقعی تبعیض‌گونه نظام سیاسی آمریکا نشان داده شد و اما ریشه اقتصادی برمی گردد به سیاست های اقتصادی لیبرال دموکراسی و تبعات جهانی شده و فشار به طبقات پایین دست.

امیرعلی ابوالفتح :اتفاقات اخیر غیر منتظره نبود زیرا روندی که از سال ها قبل در آمریکا شروع شده بود نوید چنین حرکتی را می داد ولی این که در چه زمانی و در چه مکانی این اتفاق رخ دهد مشخص نبود اما کاملا می شد حدس زد که این اختلافات سیاسی و اجتماعی جایی خودش را بروز می دهد و باعث درگیری بین جریان های سیاسی خواهد شد.این حاثه یک شبه اتفاق نیفتاده است پس یک شبه هم فروکش نخواهد کرد، این که کار آمریکا به این جا می رسد انباشت شدن دهه ها نارضایتی ، سرخوردگی و خشم گروهی از مردم آمریکا بوده که به وضع موجود و معیشتشان، فرهنگ و اعتقادات دینی شان و سنت های خانوادگی شان لطمه وارد شده بود و دل بسته بودند که سیاستمداران برایشان کاری انجام دهند و در نهایت چاره ای ندیدند که به خیابان بریزند و اعتراض کنند. اگر این مشکلات کنونی مدیریت نشود و این امید به جامعه آمریکا تزریق نشود که شرایط بهبود پیدا می کند قطعا می توان گفت که این اتفاق در ابعاد گسترده تر رخ خواهد داد و این که ماجرا را به درگیری ترامپ و ضد ترامپ تقلیل دهیم اشتباه است زیرا این حوادث برگرفته از بحران های عمیق اجتماعی در داخل آمریکاست مثل یک بیماری که تب کرده و علایم این بیمار امروز بروز پیدا کرده است. جامعه آمریکا مستعد خشونت ورزی است و این را از درگیری های مسلحانه در شهر تا فضای فرهنگی که در فیلم و سریال و بازی های آمریکایی می بینیم می توان لمس کرد، بنابراین امکان بروز هرگونه خشونت در آمریکا هست ضمن این که خرید سلاح در آمریکا بسیار آسان تر از خرید یک کتاب است. آمریکایی ها دوره ترورهای داخلی را پشت سر گذاشته اند زمانی که بسیاری از فعالین اجتماعی شکنجه می شدند و حتی زنده زنده سوزانده می شدند بنابراین اگر فضای رادیکال امروز آمریکا مهار نشود احتمال بازگشت به آن فضا وجود دارد. با توجه به تدابیر امنیتی که در روز تحلیف در نظر گرفته شده است درگیری در روز تحلیف احتمالش کم است ولی به نظر می رسد در روزهایی که توجه مسئولان امنیتی آمریکا کم باشد چنین اتفاقاتی مثل کنگره دوباره رخ دهد .خلاصه آن که این حوادث چهره الگو بودن آمریکا برای دیگر کشورها را به شدت دچار مشکل کرده و این که آمریکایی ها بعدها چطور می خواهند این چهره مخدوش شده خودشان را ترمیم کنند واقعا مسیر دشواری در پیش دارند . نکته دیگر این که فکر کنیم افول آمریکا در یکی دو هفته آینده رخ خواهد داد واقع بینانه نیست ، افول آمریکا سرعت گرفته و روز به روز بیشتر می شود اما آمریکا پول و قدرت دارد و با رسانه ها می تواند خودش را بازسازی کند اما راه بسیار دشواری را خواهد داشت.

 سید مصطفی خوش چشم :اتفاقات اخیر در کنگره آمریکا ریشه در نارضایتی انباشته شده مردم طبقه متوسط و سفید پوست نواحی مرکزی آمریکا دارد که حاصل چند دهه اعتراض و تحمل مشکلات است و همین مسئله باعث رای آوری ترامپ در سال 2016 شد. مردم از نخبگان سیاسی و حاکمان مایوس شدند و هر روز این مسئله  که حاکمیت مدیریت ندارد و معضلات رو به وخامت است تقویت می شد تا این که ترامپ خودش را به عنوان یک ناجی خارج از حاکمیت معرفی کرد و به قدرت رسید. ترامپ در سال های اخیر از وضعیت نامطلوب موجود در آمریکا نهایت استفاده را به نفع خود برای رسیدن به قدرت انجام داد. بعد از ریاست جمهوری، ترامپ این را به مردم القا کرد هر چه مشکل وجود دارد از سیاستمداران پشت پرده است و با این شعار توانست مردم را با خود همراه کند. دوقطبی کردن جامعه همیشه موافقین و مخالفین تندی را تولید می کند و برای جامعه ای که نارضایتی دارد بسیار خطرناک تر است. جامعه آمریکا با یک ابربحران اقتصادی روبه رو بود و مسئله کرونا آن را تشدید کرد. قبلا این نارضایتی به شکل اعتراضات یک هفته ای جمع می شد ولی از بعد کرونا این اعتراضات هر روز در کف خیابان های آمریکا به صورت مداوم جریان داشت. ترامپ این چالش های آمریکا را تبدیل به بحران کرد و به مرور این بحران تشدید شد. فرضیه توطئه برای طرفداران ترامپ به قطعیت رسیده بود زمانی که ترامپ هر روز در توئیتر اعلام می کرد تقلب شده و رای مردم دزدیده شده است. هژمونی رسانه ای آمریکا که با استفاده از ارزش های دموکراسی شکل گرفته بود امروز فروریخته و از نظر من برگشت به حالت قبل برای آمریکا غیر ممکن است. آمریکا سال ها سردمدار حقوق بشر ، دموکراسی آزادی بیان و ... در جهان بود ولی با سرباز کردن زخم مردم در روز 6 ژانویه و حادثه کنگره آمریکا چهره واقعی آمریکا را به جهان نشان داد. دولت بایدن با بحران هویت و مشروعیت روبه رو است از یک رو حدود 80 میلیون نفر اصلا در انتخابات شرکت نکردند و از سویی دیگر 75 میلیون نفر به رقیب او یعنی ترامپ رای دادند و همچنین از 80 میلیونی که به بایدن رای دادند حدود 30 میلیون به دلیل مخالفت با ترامپ بوده و نه صلاحیت بایدن و این یعنی بایدن به شدت دچار بحران هویت و مشروعیت است. الان دموکرات ها دنبال حذف ترامپ هستند ، ترامپی که وزن سیاسی اش در جامعه حتی از جمهوری خواهان هم بیشتر شده است. با توجه به شکاف عمیقی که امروز در جامعه آمریکا صورت گرفته است به نظر می رسد سرعت افول آمریکا خیلی بیشتر از گذشته شده و می توان گفت آمریکا فصل آخر از افول خود را آغاز کرده است.

 دیدار تیم‌های فوتبال استقلال و پرسپولیس که نودوچهارمین دیدار تاریخ 2 تیم بود روز گذشته در ورزشگاه خالی از تماشاگر آزادی برگزار شد که این دیدار زیبا و جذاب با تساوی ۲-۲ خاتمه یافت. ارسلان مطهری(۲) و مهدی قایدی(۹۳) برای استقلال گل زدند و مهدی عبدی(۵۱) و وحید امیری(۶۶) برای پرسپولیس گلزنی کردند. هر 2 مربی با تغییر در ترکیب تیم خود پا به دربی گذاشته بودند. ترکیب استقلال در دربی نسبت به دیدار اخیرش مقابل آلومینیوم 2 تغییر داشت؛ محمد نادری و آرش رضاوند به ترتیب جانشین محمد دانشگر و فرشید اسماعیلی شده بودند. پرسپولیس نسبت به بازی گذشته‌اش برابر سپاهان 2 تغییر برای دربی در ترکیبش ایجاد کرده که سعید آقایی و مهدی عبدی به جای علی شجاعی و امید عالیشاه بازی کردند. گل اول بازی خیلی زود و با اشتباه پرسپولیسی‌ها به ثمر رسید. اشتباه و ناهماهنگی در خط دفاعی پرسپولیس فرصت خوبی برای استقلال و ارسلان مطهری به وجود آورد تا این مهاجم با شوت روی پای دیدنی، توپ را با تور دروازه پرسپولیس آشنا کند. بعد از این گل استقلال کاملا عقب کشید و در ادامه نیمه اول پرسپولیس تیم برتر میدان بود اما نتوانست از این برتری استفاده کند تا بازی با همان یک گل در نیمه نخست به اتمام برسد. اما نیمه دوم متفاوت برای پرسپولیس آغاز شد و این تیم خیلی زود توانست دروازه استقلال را باز کند. پاس بلند از خط دفاعی پرسپولیس و اشتباه مرادمند در زدن ضربه سر موجب شد تا توپ به مهدی عبدی برسد و این بازیکن با یک سرتوپ عالی محمد نادری و عارف غلامی را فریب دهد و با ضربه فنی پای چپ و زمینی دروازه استقلال را باز کند. بعد از این گل هم بازی سردرگم و بی‌برنامه استقلال ادامه داشت و سرخ‌ها به بهترین شکل ممکن از بازی ضعیف حریف بهره بردند و توانستند گل دوم را هم به ثمر برسانند. مهدی عبدی در سمت چپ زمین صاحب توپ شد و در حالی که 2 مدافع استقلال را مقابل خود داشت، با پاس رو به جلو احسان پهلوان را راه انداخت تا ارسال کوتاه او را وحید امیری بدون مکث و با بغل پای سرضرب تبدیل به گل کند. البته این تنها موقعیت پرسپولیس نبود و شاید اگر نوراللهی از 2 موقعیت طلایی خود بهتر استفاده می‌کرد کار برای آبی‌ها به مراتب سخت‌تر می‌شد. در حالی که به دقایق پایانی بازی نزدیک می‌شدیم در دقیقه 93 ارسال وریا غفوری از جناح راست زمین در محوطه جریمه به مهدی قایدی رسید که سرتوپ و شوت زمینی او وارد دروازه پرسپولیس شد تا بازی با نتیجه تساوی 2-2 به اتمام برسد. قرمزپوشان با این تساوی 12 امتیازی شدند و تا رده هشتم جدول رده‌بندی صعود کردند. استقلال با این تساوی 19 امتیازی شد و باوجود کامبکی که زد نتوانست به صدر جدول برگردد و در رتبه دوم باقی ماند.

برگ‌های برنده  در آستین «همایون» و «کیهان»

همایون شجریان نخستین تیتراژ خود را در شبکه نمایش خانگی می‌خواند  و کیهان کلهر با موسیقی پویانمایی «روح» بر سر زبان‌هاست 

اکرم انتصاری - اخبار دنیای موسیقی در روزهای گذشته، تحت‌تاثیر نام‌های کیهان کلهر و همایون شجریان بود. کیهان کلهر آهنگ‌ساز و نوازنده برجسته کمانچه ایرانی است که با توانایی سحرانگیز خود، توانست کمانچه‌ را در سطوح جهانی معرفی کند و حالا خبر حضورش در پویانمایی هالیوودی «soul»، هیجان مضاعفی را به دنیای موسیقی آورده است. از سوی دیگر، ورود همایون شجریان به شبکه نمایش خانگی، به عنوان خواننده تیتراژ نیز، در این روزها بسیار خبرساز شد. ورود این دو هنرمند موسیقی کلاسیک به عرصه‌های متفاوت و کسب تجربه‌های نو، آن هم در فضایی که برخی اهالی موسیقی کلاسیک رغبتی به آزمون و خطا ندارند، بهانه‌ای شد تا در این مطلب بیشتر درباره این دو و فضای کاری‌شان در دنیای موسیقی بنویسیم.

مسابقه اطلاعات عمومی «ایران»، سال گذشته با اجرای سام درخشانی از شبکه یک روی آنتن رفت، اما سری جدید مسابقه آبان‌ماه با تغییرات تازه‌ای تولید شد و به دلیلی که مشغولیت سام درخشانی اعلام شد، سعید شیخ‌زاده دوبلور و مجری تلویزیون جایگزین این بازیگر شد و اجرای «ایران» را برعهده گرفت. به بهانه حضور این مجری در مسابقه «ایران»، با سعید شیخ‌زاده گفت‌وگویی داشتیم که در ادامه می‌خوانید.

مسابقه «ایران» چه جذابیتی برای شما داشت که اجرای آن را پذیرفتید؟

این مسابقه با مسابقه‌های دیگر متفاوت بود. سوژه «ایران» سوژه بسیار ناب و قشنگی است. سوژه صرفا خود ایران است و قرار است در کنار هیجان مسابقه، اطلاعات بسیار خوبی از ایران بدهیم. قالب مسابقه بهترین فرمتی است که می‌شود به بیننده اطلاعات داد. در صورتی که اگر بخواهید این اطلاعات را به بیننده بدهید، باید با هزینه‌های بیشتر مستندی بسازید که معلوم نیست بیننده‌ها بتوانند ببینند یا خیر، اما «ایران» در این زمینه موفق است و خدا را شکر بینندگان هم استقبال کردند.

پیش از مسابقه مطالعه خاصی دارید؟

بله، حتما همین طور است. جدا از این که مرتب راجع به ایران کتاب‌های مختلفی خوانده‌ام، قبل از مسابقه درباره تمام سوالات تحقیق و مطالعه می‌کنم و دنبال اطلاعات ریزتر و جدیدتر می‌گردم.

با توجه به حضور آقای سام درخشانی پیش از شما در مسابقه، برای اجرای «ایران» چالشی نداشتید؟

نه، مسابقه را دیده بودم، با کلیت آن آشنایی داشتم و اتفاقا برای من خیلی بهتر هم بود. در سری دوم، با تغییرات جدید و کلا رویکرد جدید به مسابقه آمدم و صرفا به این فکر می‌کردم که کارم خوب از آب دربیاید. آقای درخشانی هم زحمت کشیده بودند، اجرای‌شان را خیلی عالی انجام داده بودند، اما در سری دوم این مسئولیت برعهده من گذاشته شد.

پس به مقایسه‌ای که ممکن بود در ذهن مخاطب اتفاق بیفتد فکر نکردید.

نه، قرار بود سری دوم را با حال جدیدی شروع کنیم و بیشتر به کار خودم فکر می‌کردم.

با توجه به اجرای آقای درخشانی و بازیگران دیگر در برنامه‌های تلویزیون، نظرتان درباره حضور بازیگران به عنوان مجری چیست؟

به نظرم مشکلی ندارد، مهم این است که بتوانیم برای بیننده احترام قائل باشیم و حضور هر مجری و بازیگری بتواند به ارتقای برنامه کمک کند. این خیلی خوب است و هیچ اشکالی ندارد که یک بازیگر اجرا کند یا مجری. اصولا مجریان به دلیل تجربه‌ای که در اجرا دارند، بهتر می‌توانند برنامه را مدیریت کنند، اما بازیگرهایی هم داشتیم که توانسته‌اند خیلی خوب عمل کنند.

یعنی اگر بازیگران اجرای خوبی داشته باشند، اشکالی ندارد.

بله، اگر می‌توانند خوب اجرا کنند، بیننده راضی است و دوست دارد بازیگر مورد علاقه‌اش اجرا کند به نظرم اشکالی ندارد، اما مطمئن هستم بازیگرانی که اجرا می‌کنند، خیلی به کار بازیگری‌شان لطمه می‌زنند. وقتی بیننده یک بازیگر را در سِمت مجری می‌بیند، فکر می‌کنم دیگر سخت بتواند در سِمت بازیگر او را قبول کند.

شما هم تجربه بازیگری داشته‌اید، اما مدت‌هاست که از آن فاصله گرفته‌اید، تصمیم خودتان بوده؟

قطعا. خودم تصمیم گرفتم که فاصله داشته باشم و فکر می‌کنم حالاحالاها هم کار بازیگری انجام ندهم.

به دلیل همان مسئله باورپذیر نبودن برای مخاطب؟

دقیقا. الان کار اجرا برایم اولویت دارد، دوست دارم بیشتر وقت و تمرکزم را روی اجرا بگذارم. نمی‌شود چند کار را همزمان انجام داد.

یعنی مجریانی که وارد عرصه بازیگری می‌شوند هم به کار اجرای خود لطمه می‌زنند؟

صددرصد. وقتی اعتقاد دارم بازیگری که اجرا می‌کند به کار بازیگری‌اش لطمه وارد می‌شود، مسلما از این طرف هم همین اتفاق پیش می‌آید. چون در این سال‌ها هم بازیگری و هم اجرا انجام داده‌ام، به من ثابت شده که این اتفاق می‌افتد.

برای دوبله پویانمایی«بچه زرنگ» که سرپرست دوبلاژ آن بودید، از بازیگران در کنار دوبلورها استفاده شده، نظرتان درباره استفاده از بازیگران در دوبله چیست؟

خیلی به فیلم کمک می‌کند، اما اگر بازیگری را انتخاب کنیم که بیانش قابلیت اجرای یک شخصیت پویانمایی را داشته باشد. تعدادشان خیلی کم است و ما از همان تعداد کم استفاده کردیم.

این قابلیت چیزی جز صدای خوب است؟

اصلا مسئله صدای خوب نداریم. این اشتباهی است که همه دچارش هستند و مدام دنبال صدای خوب می‌گردند. مگر بازیگر حتما باید چهره خوبی داشته باشد؟ نه، باید بیان خوبی داشته باشد، بازیِ صدای خوبی داشته باشد، صدایش آماده شده باشد و آموزش دیده باشد. تقریبا می‌توانم بگویم 80 درصد بازیگران ما اصلا آموزش صدا ندیده‌اند.

بازیگرانی که «بچه زرنگ» را دوبله کردند، آموزش خاصی دیده‌اند؟

بله، بازیگرهایی هستند که تئاتر کار کرده‌اند. بازیگرانی که در تئاتر ریشه دارند، این آموزش‌ها را دیده‌اند و بسیار عالی هستند. در سال‌های گذشته دیده‌ایم که بازیگرانی انتخاب می‌شوند که اصل قضیه هنر و بازیگری نیست، جریان چیز دیگری ا‌ست.

مثلا نظرتان درباره دوبله پویانمایی «آخرین داستان» با حضور تعداد زیادی ستاره چیست؟

آن‌ها همه جزو بازیگران خوب ما بودند، اما واقعا کار خوب از آب در نیامده بود. به عنوان کسی که تخصص این کار را دارم، برایم جالب نبود. این فقط گفته من نیست و عموم مردم هم نپسندیدند.

یعنی بیان درست نبود؟

من اصلا ایرادی از بازیگران نمی‌گیرم و مشکل صرفا به مدیر و کارگردان صدا یعنی مدیر دوبلاژ برمی‌گردد. نمی‌دانم چه کسی بوده اما کار درنیامده بود. باید با صداپیشه‌ات کار کنی و از او بخواهی چیزی را اجرا کند که مد نظر شما و کارگردان است. مدیریت کردن یک تیم صداپیشه، کار ساده‌ای نیست. باید ایده، برنامه وانتخاب درستی داشته باشید. ما برای «بچه زرنگ» صرفا به این دلیل که روی فروش فیلم تاثیرگذار باشد، بازیگران را انتخاب نکردیم، بازیگری آوردیم که صدا و جنس کارش به نقش بخورد و مناسب آن کار باشد. انتخاب صدا دقیقا مانند انتخاب بازیگر است. این کاری است که مدیر دوبله و سرپرست صداپیشه‌ها باید بتواند خوب انجام بدهد.

«حسین کاظمی» طلای گم شده را پیدا کرد  و به صاحبش بازگرداند

پاکبان  پاکدست

حسین کاظمی پاکبان پاکدست شهرداری منطقه 9 مشهد است که یکی از همین شب های زمستان، مقادیر زیادی طلا را حین رفت و روب معابر پیدا می کند و با تلاش زیاد آن را به صاحبش باز می گرداند. از همین رو، شهردار و جمعی از مسئولان شهرداری منطقه 9 مشهد به همراه برخی از اعضای شورای اسلامی شهر مشهد، از این پاکبان پاکدست تقدیر کردند. به گزارش روابط عمومی شهرداری منطقه 9، حسین کاظمی پاکبان ناحیه یک این منطقه که در حین رفت و روب و نظافت معابر محدوده بولوار کوثر شمالی، مقادیر زیادی طلا را پیدا کرده بود، پس از بررسی های انجام شده با هماهنگی شهرداری منطقه 9 و بدون هیچ چشم داشتی این امانت گم شده را به صاحبش برگرداند. به همین منظور در حاشیه جلسه کمیته نظارتی شماره یک شورای اسلامی شهر مشهد که در این منطقه با حضور سید مسعود ریاضی رئیس کمیته نظارتی شماره یک شورای اسلامی شهر مشهد، محمد حاجیان شهری رئیس کمیسیون خدمات شهری، بهداشت، سلامت و محیط زیست شورای اسلامی شهر مشهد و شهردار و جمعی از مسئولین شهرداری منطقه 9 برگزار شد، از این پاکبان پاکدست با اهدای لوح و هدایایی قدردانی شد.

حسین بردبار: معاون اول رئیس جمهور در مراسم روز ملی صادرات ضمن دفاع از تصمیم ارز 4200، تلویحا مسئولیت این تصمیم را متوجه سران قوا دانست که به نظر می رسد منظورش تصمیم سران قوا در سال 97 باشد.به گزارش خراسان، اسحاق جهانگیری در مراسم روز ملی صادرات که با حضور وزیر صمت ، روسای کمیسیون های اقتصادی و صنعت مجلس و جمعی از فعالان اقتصادی به همت اتاق بازرگانی ایران برگزار شد، با ذکر تاریخچه ای از ارز دو نرخی در طول دولت های گذشته گفت: برخی به گونه ای صحبت می کنند، انگار موضوع قیمت گذاری دستوری یا ارز چند نرخی برای نخستین بار در اقتصاد ایران دیده شده و در طول چند دهه گذشته هرگز وجود نداشته است. این در حالی است که ما چه در دولت موسوی، چه در دولت هاشمی، چه در دولت خاتمی و چه در دولت احمدی نژاد در دوره‌های مختلف با ارز چند نرخی مواجه بودیم.جهانگیری با بیان این‌که دولت یازدهم از ابتدای آغاز به کار خود بحث تک نرخی کردن ارز را به طور جدی دنبال کرد، توضیح داد: در شرایطی که ما در رسیدن به این هدف تا حد زیادی موفق بودیم و از ارز ۱۲۲۴ تومانی، ارز ۲۴۷۷ تومانی و ارز آزاد در دولت احمدی نژاد به سمت یک ارز تک نرخی حرکت کرده بودیم، شرایط جنگ اقتصادی این سیاست را دشوار کرد.رویکرد دولت از ابتدا تک‌نرخی شدن ارز بود و در همین زمینه قدم برداشتیم، در فروردین ۹۷ با مشکلات تأمین اسکناس مواجه شدیم و تصمیم گرفتیم برای چند ماه قیمت 4200 تومان را در نظر بگیریم و به مرور این رقم تغییر کند. وی افزود: در جلسه هیئت دولت به اتفاق آرا این تصمیم گرفته شد که ارزی با نرخ ۴۲۰۰ تومان برای تامین کالاهای ضروری و اساسی در نظر گرفته شود البته طرح افزایش قیمت این ارز براساس تورم نیز ارائه شده بود که در جلسه سران سه قوه رد شد و در نهایت همین نرخ ۴۲۰۰ تومانی ثابت ماند. حال این‌که عده‌ای تلاش می‌کنند بگویند این ارز از طرف فلانی انجام شده و تصمیم او بوده به دور از واقعیت است، زیرا مواضع اقتصادی ما از همان ابتدا روشن و مشخص بود.